İnönü’nün Ziyareti

1941 yılında bir gün, sabahın en erken saatinde kapım vuruluyor. Yatağımdan fırlayıp kapıyı açıyorum:
Resmî bir polis…
-Ne var, ne istiyorsunuz?
-En erken saatte Akademide bulunacaksınız!
-Ne münasebet? Bugün benim dersim yok!
-Emir böyle! Cumhurreisi Hazretleri geleceklermiş…
-Bunu tevkif emri gibi polisle mi bildirirler?
-Biz emir kuluyuz. Lutfen imza ediniz!
Akademide 80’lik eski hat hocalarından, 30’luk resim muallimlerine kadar bütün öğretim üyelerini, temizlik amelesi gibi tabura sokuyorlar, aynı hiza çizgisi üzerinde topluyorlar… Akademi talebesi Cumhurreisinin kapıda duran siyah otomobilinin kurşun geçmez camlarını hayretle seyrederken, “Şekâvetmeâb Efendimiz[*]” hocalar dizisini teftişe çıkıyor. Akademi Müdürü Burhan Toprak, ayrıca Mareşal Fevzi Paşa’nın damadı olmaktan gelen ürkek bir tonla, fakat sesi duyulsun diye avazı çıktığı kadar bağırarak öğretim üyelerini takdim ediyor:
-Filan dersin hocası, falan!..
Çoğu bilgisiz ve muaşeret edebinden habersiz hocalar, “Şekâvetmeâb Efendimiz[*]”in heybetinden dona kalmış, ondan evvel ellerini uzatıyorlar; o da elektrik cereyanına kaptırıp hemen çekercesine elini uzatmasıyle beraber kaçıveriyor ve bana doğru ilerliyor.
-Necip Fazıl Kısakürek!.. Edebiyat…
İşitmemiş gibi elini kulağına götürüp takdimi tekrarlatıyor. Maksadı, bu arada takınacağı edayı bulmak için vakit kazanmaktır. Ben, büyükten gelmesini beklediğim için elimi uzatmıyorum. O da uzatmıyor ve yüksek geldiği için damı delinen atölyeden başı çıkmış, at üstündeki heykeline doğru yoluna devam ediyor.
Kendinden evvelki Devlet Reislerinin nerede ve ne biçimde heykeli varsa, aynına hatta daha şanlısına istekli olduğu malûmdur.

(Benim Gözümde Menderes’ten)