Tagged: Üstad

İMAN Yum gözünü, kalbine her ân yokluğu üfür! ‘Kendinden geçmek iman, kendinde olmak küfür.’ (1974)

İMTİHAN “Kafire kalktı ölüm, mümine var!” deseler; Kim “Ben müminlerleyim, bana Allah gerek” der? (1980)

İN-ÇIK Çıktım çıktım, inilmez dağlar elimden tuttu; İndim indim, çıkılmaz çukurlar beni yuttu. (1978)

İNANMAZ “Ticaretin tüm ziyan!” diye bir ses rüyada; Mezarına birlikte girecek şeyi kazan! Seni gözleyen eşya, bitpazarı dünyada, Patiska kefen, çürük teneşir, isli kazan. Minarede “ölü...

İNSAN Bir bölünmez ki, insan, onu zaman bölüyor; İnsan her ân dirilip her saniye ölüyor… (1978)

İNSAN İnsan, bir mes’ut zâlim, insan bir mağrur cahil; Tekne kırık, su azgın ve kayıplarda sahil… (1983)

İNSAN VE ALLAH İnsan… İplikle büklüm, suda bir anlık suret… Allah… Olmanın ona mahsus olduğu kudret… (1974)

İSKELE Yorulmuş esnemekten, Herkes neyi bekliyor? Bir ölü beklemekten, Bu bekleyiş daha zor. Geldi yorgun ve hazin, Hiç de sezdirmeksizin, Sularla kabrimizin, Yolunu açan vapor… (1930)

İSLÂM Her fikir, her inanış, tek mevsimlik vesselâm; Zaman ve mekân üstü biricik rejim, İslâm… (1976)

İSTASYON Burda gelir insana, Boş günlerin usancı. Çalar birden kampana, Ölüm çanından acı. Sonra bir düdük öter, Kesik çığlıklarla der: Burdan bildik gidenler, Yarın döner yabancı…...